Awak, Boleh Beri Saya Nombor Untuk Dihubungi?

Awak.
Saya penat.
Saya nak berbual.

Awak.

Saya jarang duduk depan komputer bila menghadiri kursus.

Bagaimana nak hubungi awak?

Eh, kalau hubungi pun tak balas kan?

Awak.

Saya perlukan teman bercakap.

Sebab apa?

Sebab bila saya kuat bekerja, mulut saya senyap.

Fokus lebih dan saya jadi manusia beku semula.

Betul awak.

[Gambar : Awak, nak telefon awak boleh?]

Rasa macam nak telefon awak.

Rasa macam nak hantar pesanan ringkas pada awak.

Tapi kan?

Saya tiada nombor telefon awak.

Sedih tak?

Ketawa.

Awak.

Ini catatan sia-sia seorang manusia beku.

Tidak ada makna mungkin.

Tepat.

Manusia yang paling dicintai selain Rasulullah, ibubapa, adik beradik dan ahli keluarga serta rakan-rakan adalah diri sendiri. Ya, itulah saya.

[Gambar : Saya mahu ibaratkan awak macam kek cawan boleh?]

Awak.

Balas pesanan saya di Mukabuku boleh?

Balas pesanan (bodoh) saya di YM boleh?

Balas pesanan (sengal) saya di Skype boleh?

Balas pesanan ringkas saya di telefon boleh?

Baiklah, itu terang-terangan menipu sebab tiada nombor telefon awak.

Ketawa.

Ah, ini coretan penuh kebosanan.

Tiada kena mengena dengan sesiapa.

Mungkin.

Senyum nipis.

Nota Kaki :

1. Rasa nak beli mangga dan buang kunci di sebalik pagar. Eh?

2. Perlu memasang basikal semula.

3. Belajar perlahan-lahan dengan mereka yang pakar buat aku sedar, inilah hikmah kenapa aku duduk bekerja di daerah kelahiran dan tidak diterbangkan merentasi lautan.

4. Rindu kembar, rindu budak rambut lawa, rindu nakama, rindu kamu semua.

Zara : Kiraan purnama sebanyak tiga kali salin takwin tahun dua ribu sebelas adakah akan membuatkan aku gembira atau sekadar menunggu ketibaan duka penuh torehan dan lambakan kesakitan yang bermaharajalela? Ah, aku enggan fikir. Aku hanya mahu gembira.